Η υπόθεση αφορά στην προσφυγή ενός Αλβανού υπηκόου, o οποίος το 2007 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 22 ετών από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων του Ναυπλίου για διάφορα εγκλήματα, μεταξύ των οποίων απαγωγή και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Μετά την έκδοση της απόφασης, ο προσφεύγων εξέφρασε την επιθυμία του να ασκήσει έφεση. Όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΕΔΑΔ. ο προσφεύγων οδηγήθηκε με τη συνοδεία της αστυνομίας και φορώντας χειροπέδες στη γραμματεία του δικαστηρίου, όπου ο γραμματέας συμπλήρωσε ένα προτυπωμένο έντυπο, με τα προσωπικά του στοιχεία.

Στη συνέχεια αφαιρέθηκαν για λίγο οι χειροπέδες από τον προσφεύγοντα, προκειμένου να υπογράψει την αίτηση.
Όταν η έφεση συζητήθηκε ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Ναυπλίου, το δικαστήριο την απέρριψε ως απαράδεκτη, καθώς δεν περιελάμβανε κανέναν συγκεκριμένο λόγο έφεσης, την δε απόφαση του Εφετείου επικύρωσε και ο Άρειος Πάγος, με το σκεπτικό ότι την ευθύνη για το περιεχόμενο της δήλωσης του κατηγορουμένου ότι ασκεί έφεση και τους λόγους για τους οποίους ζητεί την εξαφάνιση της προσβαλλομένης απόφασης, φέρει αποκλειστικά ο ίδιος.

Ο καταδικασθείς, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας ότι η απόφαση του Εφετείου παραβίασε τα δικαιώματά του που απορρέουν από το άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (πρόσβαση σε δικαστήριο). Ειδικότερα, ο προσφεύγων επεσήμανε ότι, αφενός δεν του δόθηκε η δυνατότητα να ασκήσει έφεση, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ήταν προδιατυπωμένο το έντυπο που του δόθηκε, και όχι λόγω δικού του σφάλματος, αφετέρου δε η απόρριψη του αιτήματός του ως απαράδεκτου ήταν δυσανάλογη.

Το ΕΔΑΔ, ασφαλώς, έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντα, κρίνοντας ότι οι αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων (Εφετείου και Αρείου Πάγου) εμπόδισαν δυσανάλογα την άσκηση του δικαιώματός πρόσβασης σε δικαστήριο, και επιδικάζοντας το ποσό των 7.800 ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη.

Την απόφαση κοινοποίησε στην ΕΕΠ ο κ. Πέτρος Πανταζής.