1. Στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ φιλοξενούνται με αύξουσα τάση δηλώσεις και δημοσιεύματα που αφορούν δικηγόρους, ιδίως δε ποινικολόγους, οι οποίοι χειρίστηκαν ή χειρίζονται υποθέσεις που συγκεντρώνουν το δημόσιο ενδιαφέρον.
Σε ορισμένα από δημοσιεύματα αυτά οι δικηγόροι επικρίνονται με το αιτιολογικό ότι η υπεράσπιση συγκεκριμένων υποθέσεων και προσώπων είναι καθ’ εαυτήν επιλήψιμη και πάντως ασυμβίβαστη με την δικηγορική δεοντολογία. Δεν λείπουν μάλιστα περιπτώσεις που οι επικριτές των δικηγόρων δημοσιοποιούν και σχολιάζουν την απόρρητη αλληλογραφία τους με τους εντολείς τους.
2. Η Ένωση Ελλήνων Ποινικολόγων θεωρεί ότι φαινόμενα αυτού του είδους απειλούν την ακεραιότητα του δικηγορικού λειτουργήματος και του θεσμού του συνηγόρου και επισημαίνει ότι:
- Ο δικηγόρος είναι άμισθος δημόσιος λειτουργός (άρθρο 1 Κώδικος Δικηγόρων) ο οποίος οφείλει να αναλαμβάνει και να υπερασπίζεται επιμελώς κάθε υπόθεση που του ανατίθεται. Το καθήκον πίστεως του δικηγόρου έναντι του εντολέα του κατισχύει οιασδήποτε άλλης υποχρέωσής του, ενώ η παραβίασή του συνιστά έγκλημα (απιστία δικηγόρου - άρθρο 233 ΠΚ)
- Το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου να έχει συνήγορο, ο οποίος τον υπερασπίζεται με ανεξαρτησία και αποτελεσματικότητα, είναι αναπαλλοτρίωτο και ανήκει στα θεμελιώδη συστατικά του φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους δικαίου (άρθρο 6 παρ. 3γ ΕΣΔΑ)
- Ο συνήγορος, ασκώντας το δημόσιο λειτούργημά του, δεν υπερασπίζεται απλώς τα ιδιωτικά συμφέροντα του εντολέα του αλλά την ελευθερία όλων των πολιτών απέναντι στην παντοδύναμη κρατική μηχανή
- Η αλληλογραφία και κάθε είδους επικοινωνία του δικηγόρου με τον εντολέα του είναι απόρρητη. Η κάμψη της με την επίκληση δήθεν υπέρτερων άλλων συμφερόντων είναι απολύτως ανεπίτρεπτη. Το απαραβίαστον της επικοινωνίας δικηγόρου και εντολέα καθιερώνεται στην εσωτερική νομοθεσία μας (άρθρο 371 ΠΚ, άρθρο 212 ΚΠΔ, άρθρο 49 ΚωδΔικηγ) και έχει διακηρυχθεί επανειλημμένως από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

3. Η άσκηση δημόσιας κριτικής στους δικηγόρους για τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους είναι θεμιτή μόνον εφ’ όσον σέβεται χωρίς εξαιρέσεις τις πιο πάνω αρχές. Διαφορετικά, συνιστά πρόσχημα για την κατάλυση της ανεξαρτησίας του δικηγορικού λειτουργήματος και των θεμελιωδών ελευθεριών των πολιτών χάριν εξυπηρετήσεως άνομων σκοπιμοτήτων.

Αθήνα, 9 Ιουνίου 2011